ทำไม ผมยังหวังอีก....

รู้มั้ย ผมกลายเป็นคนบ้าไปแล้ว

ผมนั่งรออะไรจากคนคนนึง ทุกวัน

ผมไม่เคยบอกเค้า ว่าผมรอ

และผมก็คิดว่าเค้า ไม่เคยรู้

ผมพยายาม ที่จะไม่สนใจมันอีก

แต่วันแล้ววันเล่า

ผมก็ยังคงไปเฝ้ารอที่เดิม

คิดกันมั้ยครับ

ว่าผมเหมือนคนโง่

แต่ผมเชื่อว่า ผมไม่ผิดที่จะโง่ เพราะการรอคอยคำสัญญาจากใครคนนึง

ผมหวังนะ

หวังทุกวัน

ว่าผมจะได้เจอ จะได้เห็น

แต่วันแล้ววันเล่า

ผมก็ไม่เจอ ก็ไม่เห็น ...

สิ่งที่ผมรอ....

กลับพบแต่ความ.....ผิดหวังทุกวัน

ผมไม่อยากจะคิดโทษเค้า

เพราะคิดว่าเค้าคงไม่มีเวลามากพอ

และต่อจากนี้ เพื่อไม่ให้เค้า ต้องกลายเป็นคนผิดสัญญา

ผมจะจากไป

เฮ้อ... คิดแล้วเศร้า

ทั้งที่คุณบล็อก ช่วยผมมาตั้งเยอะ

ผมกลับต้องมาทิ้งคุณไปอย่างนี้

หวังว่า คุณจะไม่โกรธผมนะ

ผมอยากจะอยู่กับคุณต่อ

แต่ให้ทำไงได้ล่ะครับ

ผมไม่อยากเจ็บ

ไม่อยากเศร้า

ผมไม่อารมณ์จะเขียนอะไรให้คุณแล้วจริงๆนะ

ผมขอโทษ...

ลาก่อน...ที่พึงใจของผม

สิบหกมกราสองพันสิบเอ็ด--- พรุ่งนี้ผมไม่อยากหวัง

วันนี้ผมไม่รู้จะอัพอะไรดีอ่ะ มึนๆ

ยังไงก็ ฝันดีนะ

สิบสี่และสิบห้ามกราคมสองพันสิบเอ็ด--- เมื่อวาน วันนี้ และ พรุ่งนี้...

ง่า.อย่างแรกผม ขอโทษนะฮะที่เมื่อวานไม่ได้อัพ

แต่ว่าวันนี้ผมก็มาอัพควบเลยนะ อิอิ

ฮี่ๆ-v- คุณรู้มั้ยเมื่อวานผมดีใจแค่ไหน ที่พี่ออน

คิดถึงพี่จะแย่เลยนะฮะ^++++++^

กลัวพี่จะเป็นอะไร..

แต่ตอนนี้ผมก็ยังไม่หายห่วงพี่หรอกนะฮะ

<ก็ยังไม่ได้ไปโรงพยาบาลเลยนี่หน่า -0->

ผมอยากไปดูแลพี่จริงๆนะ

ถ้าผมไปเนี่ย จะดูไม่ให้คลาดสายตาเลย -v-

อ้อ...เมื่อวานนี้ ผมชอบพี่มากเลยตอนที่ปลอบพี่อน

พี่ดูเป็นผู้ใหญ่ แล้วก็เข้าใจคนอื่นมากๆ

<ตรงข้ามกับผมเลยอ่ะT^T>

ผมคงต้องขอพูดอีกครั้งนะฮะ ว่าผมดีใจที่มีพี่

ผู้ชายที่แสนดี ^+++++++++^

สิบสามมกราคมสองพันสิบเอ็ด--- อย่าเป็นอะไร จะได้มั้ย ผมขอร้อง...

คุณรู้มั้ย พอผมรู้เรื่อง

ผมไม่เป็นอันทำอะไรทั้งนั้น

ผมเบลอ มึน แล้วก็สับสนไปหมด

ใจผมเหมือนมันจะหยุดเต้น

ผมคิดไม่ออก เลย แม้กระทั่งจะพูดว่าอะไรต่อ

ผมคนที่เข้มแข็ง

หายไปทันที

ผมรู้สึกอ่อนแอแล้ว

กลับมาเถอนะ

ผมขอร้อง ขอร้อง จริงๆนะ

แทมิน & อึนฮยอก " เรา " จะมี " กันและกัน " ตลอดไป ^^>>>กลับมาพูดประโยคนี้ให้ผมฟังนะ

ผมต้องการคุณ

ผมต้องการคุณ

สิบสองมกราคมสองพันสิบเอ็ด--- ทำไมผมถึงรักคุณ...

ถึงวันนี้ผลสอบของผมบางวิชา ไม่ได้อย่างที่หวัง

แต่ผมไม่รู้สึกท้อเลย ไม่รู้สึกเสียใจมากเลย

พี่รู้มั้ยฮะเพราะอะไร.........

เพราะคนที่อยู่ในใจผมไงฮะ

คนคนนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีเวลาให้ผมมาก<อย่างที่เขาว่า^^>

แต่เขาก็ให้กำลังใจมากมายกับผม ผมรู้สึกดีใจ ที่มีเขาอยู่เคียงข้าง

ถึงตอนนี้ เป็นเวลาถึงสี่วันแล้ว ที่ผมและเขาคนนั้นใช้คำว่า

 "เรา" ด้วยกัน

จะเป็นไปได้มั้ยครับ ที่ผมกับเขาจะใช้คำว่า"เรา"ตลอดไป^^

กำลังคิดถึงผมอยู่ใช่มั้ยฮะ ???

เฮ้อ ช่วงนี้งานผมเยอะมาก T^T

จนผมมีเวลาที่จะอยู่กับพี่น้อยลง

<เห็นมั้ยฮะ คนที่ขอโทษต้องเป็นผมตะหากY_Y>

ผมขอโทษนะฮะ อ่า!!!

แต่...ผมรักพี่มากนะฮะ อยากให้เราอยู่ด้วยกันทุกวินาทีเลย^+^

สิบเอ็ดมกราคมสองพันสิบเอ็ด---^+++++++++++^ ผมรักพี่จัง.////.

ถึงวันนี้ ผมจะรู้สึกไม่ดีกับการสอบเท่าไหร่^^

 

แต่พอผมได้เห็นสิ่งที่พี่ทำให้ผมแล้ว......ผมมีกำลังใจขึ้นมาทันทีเลย.////.

 

ขอบคุณนะฮะที่รัก อ่า!!~ อีกอย่างนึง ....

 

ผมจะบอกว่าผมยังเขินไม่หายเลยนะ ที่พี่เรียกผม ฮี่ๆ^+^

 

ผมชอบ...<ยิ้ม>

 

อ่า!!~ และก็เพราะวันนี้เราคบกันได้สามวัน ผมก็เลยยยย

 

ฮี่ๆ-v-   ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ*3*

 

ผมรักพี่ฮะ ที่รักของผม!!!!!~<วิ่งหนีอย่างรวดเร็ว.////.>

 

 

 

แฟนใครไม่รู้..........>>>>>>

น่ารัก!!!~ ^++++++++^จัง

สิบมกราคมสองพันสิบเอ็ด---วันนี้ผมจะทำให้ดีกว่าเดิม^^

วันที่สองแล้วนะฮะที่รัก^+^

ผมดีใจจัง ฮี่ๆ คุณดีใจมั้ยฮะ <หัวเราะ>

วันนี้ผมสัญญา ว่าผมจะทำให้ดีกว่าเมื่อวานนะฮะ ฮี่ๆ^^;;;

วันนี้ผมแต่งบล็อกใหม่ สวยมั้ยฮะ

 <ผมทำชั่วโมงกว่า มันยังไม่สมบูรณ์เลยอ่ะ T^T
ผมจะทำให้ดีกว่านี้นะฮะ>

อ้อ พรุ่งนี้ผมสอบ คงต้องฟิตอ่านหนังสือคงอยู่คุยได้ไมดึกนะฮะ^^

อย่าลืมทานข้าวนะฮะที่รัก แล้วก็ อย่านอนดึกมากนะ ผมเป็นห่วง.

너무 예뻐요.^^;;; <3

เก้ามกราคมสองพันสิบเอ็ด ---วันเริ่มต้นของสองเรา

ผมไม่นึกเลยว่า เราสองคนจะมีวันนี้<ยิ้ม>

ถ้าเกิดไม่มีเรื่องในวันนั้น วันที่เราเจอกัน

ถ้าไม่มีวันที่คุณทักผม แซวผม

ไม่มีความรู้สึกที่ว่า ผม"หึง"คุณ

เราคงไม่มีกันและกันในวันนี้

ขอบคุณหัวใจของผม ที่มันยอมที่จะถามไปตรงๆ

และขอบคุณหัวใจของคุณ ที่ยอมรับผม

     ถึงจะเป็นในที่ที่มีคนหลายคนก็เถอะ<หน้าแดง>

และต่อแต่นี้ไป ผม ลีแทมิน จะขอสัญญาว่า

"ผมจะรักและคิดถึงคุณ ลีฮยอกแจ คนเดียวอย่างนี้..ไม่เปลี่ยนไป"